Een persoonlijkheid. 

Sommige plekken of huizen kun je moeilijk anders omschrijven. Zo ook het ‘manoir’ met het magistrale zicht op de vallei van ‘Les Mirandes’ in Montmoreau-Saint-Cybard. Evenwichtig, strak omlijnd en statig staat het landhuis er al meer dan anderhalve eeuw als een magistrale ‘kijkdoos’ in het landschap. En tegelijk is het niet opzichtig en weet het zich subtiel in de omgeving in te bedden. Het is ook een bedachtzaam en bijzonder gebouw – alsof het rechtstreeks uit een Parijse boulevard is geplukt – naar de maten en de smaak van een verstedelijkte negentiende-eeuwse bourgeois. Het geheel is omgeven door een speelse landschapstuin met enkele ‘kamers zonder dak’. Om er te verpozen, te genieten van het uitzicht, bij een kopje koffie, thee of chocolade, in gezelschap. Of om zich er in alle rust met een boek terug te trekken, of gewoon in gedachten verzonken. 

Een slanke houten wenteltrap verbindt zes stijlvolle ruime kamers met elkaar, twee op elke verdieping. En in elke kamer stroomt het licht genereus naar binnen, terwijl jij je vergaapt op het grandioze, groene dal in de diepte. Op het gelijkvloers en op de eerste verdieping hoor je de passen van wie zich boven je beweegt. Zacht kraken de planken van het parket. Dit is geen huis voor haast, maar voor trage bewoners.

Terwijl de aristocratie in vroeger tijden langzaam schreed in hun kastelen en paleizen, en wij ons vandaag snel voortbewegen en vaak rennen op de maat van de digitale klok en een overvolle agenda, was het bourgeois-ritme in de negentiende eeuw iets ertussenin. Flaneren is het juiste woord. Opzichtig rondslenteren om in het openbaar naar anderen te kijken en zelf gezien te worden. En binnenshuis: een ‘pantoffelparade’ waarbij slechts kalme bewegingen zijn toegelaten om de rustige atmosfeer van het tikken van de pendule in de gang niet te doorbreken. Als je goed luistert en aandachtig bent, spreekt het ‘manoir’ in ‘Les Mirandes’ nog fluisterend tot jou. En al is de staanklok intussen decor – lees: voorgoed voltooid verleden – geworden, in muren en materie trilt nog onverminderd de ‘tijd van ooit’, net zoals de ruimtes en de lucht er nog vol van zijn, die je in- en uitademt. En wie weet ontdek je er de bron: niet alleen buiten, in de tuin, langs de fundamenten van het gebouw, maar ook binnenskamers. Want ‘de tijd van straks’ vloeit er al rijkelijk, als jij dit wilt. Als je even zwijgt, geduldig wacht en jij je juiste ritme vindt, kun jij je er immers voluit laven aan een bron van reflectie en inspiratie.